Het woord ‘edicola’ verwijst naar een relatief klein bouwwerk om iets wat daarin wordt bewaard of uitgestald te beschermen. Deze term is afgeleid van het latijnse ‘aedicula’, wat op zijn beurt het verkleinwoord is van ‘aedes’ wat het zelfde betekent als tempio (tempel). Een edicola is dus van oorspong een tempietto, een tempeltje waarin het beeld van een heilige geplaatst is. Dit kan op zichzelf staan of tegen een muur geplaatst of ingewerkt in een nis in de muur.
Er bestaan nog heel wat voorbeelden van deze ‘edicole’ in hun oorspronkelijke betekenis. Vandaag duidt men met de term ‘edicola’ veelal op de vele kiosken die men op de hoek van de straten en op pleinen in vele Italiaanse stadjes en dorpjes tegenkomt. Het gaat meestal om krantenkiosken, al bestaan er uiteraard ook groenten- en fruitkiosken.
De krantenkiosken komt men echt overal tegen. Ze hebben uiteraard een praktische functie, maar ook een sociale. Men kan er kranten en andere lectuur kopen, even een praatje maken of de weg vragen en ondertussen is er ook een vorm van sociale controle op de straten en pleinen, want er is in de edicola steeds iemand aanwezig, vaak van vroeg ’s ochtends tot s’ avonds.
Naast kranten (giornali) en tijdschriften (riviste), verkoopt een edicola ook andere zaken zoals postkaartjes, boekjes, soms drankjes, busticketjes… Vaak heeft een edicola voor kinderen ook zakjes bedrukt met bekende figuurtjes (vaak uit tekenfilms) waarin als verassing allerlei spulletjes zitten, zoals een tekenboek, kleurtjes, puzzeltjes, popjes die men ineen moet steken enz.
Nadat men zijn krantje gekocht heeft in de edicola (en voor de kinderen een zakje met een verrassing), kan men op even traditionele wijze een barretje binnenstappen. Tijd voor ‘un caffè’.
Opmerkingen